"Soul Crusade" van Jeffrey Halford werd me de afgelopen weken aangeraden door Jan Janssen, zijn promotor en Kurt De Bont, zijn booker, eens dringend te beluisteren, wat meestal betekent dat ik een hele goede plaat over het hoofd heb gezien al komt deze topplaat pas binnen een 5 tal weken op de markt (nl. 23 september). En dat dit ook deze keer weer het geval was, wist ik al na een paar noten. "Soul Crusade" van Jeffrey Halford and The Healers maakt binnen enkele seconden een onuitwisbare indruk met een ingetogen song vol emotie en urgentie. Na een paar seconden in dit openingsnummer is het meteen duidelijk dat deze nieuwe plaat niet zomaar een albumtitel is, het is een manifest. "Another Skyline", met zijn statige groove en klagende melodieën gebufferd door discrete blazers en aanzwellend orgel, doet denken aan het beste van roots en rock legendes zoals The Band op hun meest gospel geïnspireerde opnames, en dat is vergelijkingsmateriaal waar je (zeker bij mij) mee thuis kunt komen.

Voor ons is het al meer dan twintig jaar een raadsel waarom Jeffrey Halford hier zo onbekend blijft: hij maakt de ene mooie plaat na de andere, is een geweldige songschrijver, een goeie gitarist en een prima zanger, met een mooi stemgeluid. Dat lijkt mij een mooie verzameling kwaliteiten te zijn om door te breken en toch lijkt het voor deze architect van beroep niet te willen lukken. Al denken weer andere Americana liefhebbers hier in België en Nederland, waar Halford een Americana-icoon is, dat hij misschien wel het best bewaarde geheim is op zijn gebied in de rest van Europa. Als introductie voor degenen die hem nog niet kennen, verdiepte hij zich in zijn opnames over 20 jaar, en verscheen twee jaar geleden het album "Beware of Worthless Imitations", met 20 songs, die zijn samengesteld uit acht verschillende releases uit de periode 1999-2019, en toont voornamelijk hun evolutie als band aan.

Jeffrey Halford kwam oorspronkelijk uit Texas, maar verhuisde al op jonge leeftijd naar Californië. Door de jaren heeft hij vele fans die binnen muziekkringen zelf als hele groten bekend staan. Onder andere Taj Mahal, Los Lobos, George Thorogood, Gregg Allman, Robert Earl Keen, John Hammond, Augie Meyers, en Dave Alvin, artiesten met wie hij vroeger wel eens het podium deelde, mogen bijvoorbeeld tot het groepje devote volgelingen van Halford worden gerekend. Allemaal zijn ze het er in elk geval over eens, dat Halford best wel wat meer aandacht verdient. En daar zijn wij het roerend mee eens. Zijn laatste albums "Rainmaker" (2014), "Lofi Dreams" (2017) en "West Towards South" (2019) werden allen bijzonder lovend onthaald. Platen waarop Jeffrey Halford en zijn band The Healers overtuigden met fenomenaal gitaarwerk, een hecht bandgeluid, lekker in het gehoor liggende songs, een veelheid aan invloeden, fraai doorleefde zang en een prachtig geluid waarin alle details fraai aan de oppervlakte kwamen. Opvallend op deze albums is het geluid, dat steeds goed in balans is en geeft alle instrumenten de aandacht die ze verdienen, waardoor je geen detail hoeft te missen. Dat Jeffrey Halford inmiddels zeer bedreven is in het maken van rootsmuziek is te horen op zijn nieuwste plaat, "Soul Crusade".

"Soul Crusade" bevat een combinatie een collectie songs geïnspireerd door gospel, folk, soul en blues, vooral uiterst ingetogen songs, maar incidenteel mag het gas er even op in net wat stevigere songs. Het maakt uiteindelijk niet zoveel uit of Jeffrey Halford zijn songs uiterst sober houdt of juist voorziet van voorzichtige rockimpulsen, want alle songs op "Soul Crusade" zijn even mooi en indringend. Halford moet het op zijn nieuwe plaat niet hebben van muzikale hoogstandjes of uitstapjes buiten de gebaande paden. De Amerikaan maakt rootsmuziek en niets anders. In muzikaal opzicht klinkt het vooral heel degelijk. De muzikanten die Halford omringen doen geen bijzondere dingen, maar zorgen wel voor een trefzeker klankentapijt, waarop hij vervolgens kan imponeren. Al moeten we enkele opmerkelijke gastbijdragen zeker vermelden, zoals onder meer lap slide master Bruce Kaphan (REM, Jewel, The Black Crowes, Sheryl Crow), singer-songwriter/multi-instrumentalist Tom Heyman (Alejandro Escovedo, Chuck Prophet), en alt. blues pionier Preacher Boy, ook Mark Karan (Bob Weir). Er is ook wat familie magie op komst, met Jeffrey's zoon en dochter, Aaron en Hannah, die ditmaal hun vaardigheden aan de mix toevoegen. Naast bassist Mike Anderson, is er ook Halford's oude muzikale partner Adam Rossi, die niet alleen drums en toetsen speelde, maar ook het album mede produceerde.

Imponeren doet Jeffrey Halford vooral met zijn stem en met de indringende wijze waarop hij zijn verhalen vertelt, verhalen die uit het leven zijn gegrepen en vaak het troosteloze midden van de Verenigde Staten als decor hebben. "Soul Crusade" verkent als het ware de dimensionale liefde en de gekke tijden waarin we leven. Sociale kwesties die hem dwars zaten en waar het voor hem moeilijk is om over te schrijven, zoals het afsluitende "Sad Sinking Feeling", dat hij schreef in Boston, waar hij tijdens een prachtige nacht, juist zijn zoon had verlaten: "In the fall / the falling leaves / drift through the trees / my hearts on sleeve, I get that sad sinking feeling when you leave". Het is een even soulvolle compositie, met een vleugje van die folky "Sittin' on the Dock of the Bay" vibe, maar de gemakkelijke swing van het nummer doet ook denken aan "Harvest"-era Neil Young - een vergelijking die nog steeds opgaat bij het luisteren naar nummers als "Wandering Kind" en "Pescadero". Maar tussen de vernoemde meeslepende opener en de voor hem kwetsbare afsluiter is het volop genieten van het Al Green getinte "Walk to the River" of het door Randy Newman, New Orleans geïnspireerde "Pie Eyed Poets Plea", misschien wel de twee grootste uitblinkers van deze plaat. Halford staat bekend om goede verhalen en liedjes, maar omringt zich ook met getalenteerde muzikanten die zich niet te veel zorgen maken over technische details van muziek. Het zijn verhalen die zeggingskracht krijgen door de soulvolle en doorleefde stem van Halford.

"Soul Crusade" zou met een gemiddelde zanger een aardige maar niet opzienbarende plaat zijn geworden, maar de stem van Jeffrey Halford tilt de plaat naar een hoger niveau. Wanneer Halford begint te vertellen kun je alleen maar luisteren en uiteindelijk geraakt worden door alle emotie die hij in zijn songs legt. Amerikaanse rootsmuziek is op zijn best wanneer het puur, rauw en eerlijk is. "Soul Crusade" voldoet aan alle drie de criteria en blijkt ook nog eens een plaat die nog heel lang mooier en indrukwekkender wordt. Zeer warm aanbevolen derhalve, wat overigens ook geldt voor de vorige platen van de Amerikaan. Fans die Jeffrey Halford gedurende zijn vele muzikale decennia hebben gevolgd zullen niet verbaasd zijn over de volwassenheid en het meesterschap die op deze onberispelijke collectie soulvolle folk- en rocksongs te horen zijn. Hij heeft zijn hele carrière naar dit soort werk toegewerkt, en het is een groot genoegen om een meester op het toppunt van zijn kunnen te zien werken. Wie de man en zijn muziek niet kent, kan zich verheugen op de ontdekking van één van de grote troubadours in de americana-traditie.